به وبلاگ من خوش آمدید

همسرواعضای خانواده به مشکلات این لینک ارتباطی توجه می کنند وبرای آزمایش بیماربه اواصرار می

کنند. بیماران به طورقابل درک خشم خود را درباره این وضعیت بیان می کنند واحتمالانسبت به

انگیزه ادیولوژیست برای کمک، بدگمان می شوند. باوجوداینکه این بیمار برای ملاقات مراجعه

کرده، اما حقیقتا ادیولوژیست نمی تواند تازمانی که بیمارخودش مشکل شنوایی اش رابپذیرد، به

اوکمک کند، یعنی اینکه نه تنها واقعیت دائمی وغیرقابل درمان بودن این مشکل سلامتی رابپذیرد،

بلکه برای بهبود این وضعیت نیزتصمیم بگیرد. قبول مشکل شنوایی نیازمند درگیری فعال بیمار می

باشد.

زمانی که ما دندان درد داریم، یا ماشین مان خراب می شود، یا لوله کشی منزلمان مسدود می شود،

مابرای دریافت کمک تامل نمی کنیم؛ ماتلفن رابرمی داریم وسریعا بامتخصص این کارتماس می

گیریم. چرا این مواردبا زمانی که مشکل وجود کم شنوایی می باشد، متفاوت است؟ نویسنده یک

باراین سوال را ازیک گروه کاربران موفق سمعک پرسید، وآنها فقط چندلحظه درمورد آن فکر

کردند. درنهایت یک نفرگفت که "درصورت وجودمشکل شنوایی، شماباید مسئولیت رابه عهده

بگیرید". وی درادامه توضیح دادکه، درمثال های ابتدا، هرگاه مابرای حل مشکل تماس می گیریم،

نقش ماغیرفعال (passive) است، متخصص مشکل راحل می کند ومابه طورفعال کاری دراین

پروسه انجام نمی دهیم وتنها هزینه خدمت رادرپایان کارمی پردازیم. دراین مثال ها، مشکل به عنوان

یک مشکل شخصی درک نشده است. بلکه مامصرف کننده کالاها یاخدمات هستیم وازمتخصص

انتظارداریم که مشکل را رفع کند.

زمانی که بیماران یک کم شنوایی دارند، آنها ممکن است تصورکنند که این نقش passive کافی است

وانتظاردارند که ابتکارعمل داشته باشندوهزینه ای برای همه تجهیزات وخدماتی که نیازاست،

پرداخت کنند. اگربه این گرایش مصرف کنندگی رسیدگی نشود، بیماران به طورمزمن ناراضی

خوهندبود. همانطورکه قبلا ذکرشد، بیماران باید کم شنوایی رابه عنوان یک مشکل شخصی قبول

کنند، قبل ازاینکه آنها برای مدیریت کردن آن اقدام کنند.

منبع:

https://tehransafir.com/